Οι καταιγίδες που συνόδευσαν την εβδομάδα που πέρασε -δυστυχώς- δεν εφαρμόστηκαν και στο live των 4Bitten στο An Club από πλευράς προσέλευσης κόσμου. Ωστόσο, ήταν μία καλή ευκαιρία για την μπάντα που θα συνοδεύσει στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία, τους θρυλικούς UFO, να κάνει ένα πρώτης τάξης party με τους φίλους της και να αποχαιρετίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα πάτρια εδάφη. Ένα βράδυ, αρκετά πολυσυλλεκτικό, από πλευράς ήχων, που συνοδεύτηκε από ορεξάτες μπάντες που έδωσαν ό,τι είχαν, παρά την μικρή προσέλευση.
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Πρώτοι, εμφανίστηκαν στη σκηνή του An οι Black Door, ένα νεοσύστατο σχήμα που ακολουθάει πιστά τις επιταγές της εγχώριας προτίμησης του rock κοινού στον heavy blues/southern ήχο με λίγα ψήγματα a la Pride & Glory και κιθάρες που σε άλλα σημεία θύμιζαν blues 70ίλα και σε άλλα, τις hillbilly όψεις του Zakk Wylde. Τους ευχαριστηθήκαμε και απέδειξαν ότι έχουν τα φόντα αλλά και όλο το χρόνο να δουλέψουν. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα πέσουν στην παγίδα του να ικανοποιήσουν το αναμασημένο -και ιδιαζόντως κουραστικό πλέον- εγχώριο hype του Έλληνα που την είδε ότι πετάει τάπες στα βαρέλια, στο αποστακτήριο του Ιάκωβου του Daniels. Κινητικότατοι, ορεξάτοι και με μία to the heavier διασκευή στο “The Ballad Of John Henry” του Joe Bonamassa, αποχαιρέτησαν τον κόσμο που τους υποδέχθηκε θετικότατα.
Παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Cemetery Dance. Πιο όμορφο μπλέξιμο διαφορετικών -εμφανισιακά, μουσικά- τύπων λίγες φορές έχω ξαναδεί αφού ο καθένας ερχόταν από μία εποχή και μία φάση δική του! Ο ήχος τους έκλινε προς το punk meets grunge meets metal στυλ που αναδύθηκε και ακμάζει ακόμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καλοπαιγμένο με ωραία γυρίσματα και καλά δεμένες και δουλεμένες συνθέσεις. Το ομότιτλο “Cemetery Dance” σου έβγαζε μία οργή και μία ωραία μελαγχολία αλλά -δυστυχώς- δε θα πω πολλά πράγματα για τον τραγουδιστή τους αφού -στο κάγκελο που βρισκόμουν- η έντασή της φωνής του πολλές φορές υπερκαλύφθηκε από τις δύο κιθάρες και το μπάσο.
Και εκεί που λες, πόσο καλά μπορεί να πάει μια βραδιά; Να σου πετάγονται κάτι περίεργοι τύποι! Ναι, περίμενα από τους 4Bitten ότι θα τα σπάσουν αλλά οι Solarmonkeys για μένα ήταν το μεγάλο hit της βραδιάς. Οπτικά και ακουστικά οι Solarmonkeys ήταν κάτι που δεν έπρεπε να χάσεις. Οπτικά με την αντίθεση του αξιότιμου κύριου Μανούρα -aka αρκουδάκι της αγάπης- στο μπάσο (βλ. Wish Upon A Star) με εκείνον τον…περίεργο τύπο στην κιθάρα (!!!) που άνετα τον έβαζες δίπλα στον Humphrey Bogart σε gangsterική ταινία. Ακουστικά και ίσως πιο ουσιώδες αυτό, γιατί η φρέσκια προσέγγιση στο grunge και τον προς τους Faith No More ήχο σου έδινε μία ροπή προς το να χοροπηδήξεις σαν το κατσίκι πάνω στη σκηνή. Και ας μην είμαι ο καλύτερος φίλος με τον grunge ήχο. Βάλε και τα πλήκτρα που συμπλήρωναν ιδανικά τον ήχο τους, βάλε και τον πολύ καλό τους τραγουδιστή που έβγαλε με χαρακτηριστική άνεση το “Ashes To Ashes” των Faith No More και έχεις μία μπάντα που σίγουρα θες να ξαναδείς.
Και φτάνει η ώρα των 4Bitten. Σκοτάδι, ωραία ατμόσφαιρα, και περίπου 70-80 ψυχές που σφύριζαν επευφημόντας τους πρεσβευτές της εγχώριας σκηνής στο εξωτερικό. Πάρε και στο κεφάλι μία ιδανική εναρκτήρια τριπλέτα με τα “Burning The Candle”, “Games You Play” και -το αγαπημένο μου- “Jaded”. Δαιμονισμένος ο Γιώργος Μαρούλης στην κιθάρα, αρχόντισσα η Φώφη με τη φωνή της να συνταράσσει μέχρι και τα σουβλάκια του Κάββουρα λίγο παραπάνω, πάντα cool ο Άκης και τα drums να πλαισιώνουν ιδανικά τον ήχο τους. Ναι, οι 4Bitten έκαναν μία ηγετική εμφάνιση και τους προϋπαντίσαμε, θέλω να πιστεύω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κρίμα, κρίμα, κρίμα γαμώ τις αφραγκίες μας που δεν μπορούσαν και άλλοι να τους παρακολουθήσουν. Και θέλω να είμαι ειλικρινής και δεν ζητάω συγγνώμη για τον τόνο της γραφής μου εδώ γιατί πολύ απλά έτσι είναι τα πράγματα. Άντε, και καλή τύχη μάγκες, όπου και αν βρεθείτε, κάντε μας υπερήφανους!