Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω και πολλά πράγματα. Θα έπρεπε να πω ότι το death του “Bring Out Your Dead” σκοτώνει και ότι στο ομώνυμο κομμάτι έχει sample από την ανάλογη Monty Python σκηνή. Εμένα αυτό μου έφτασε, και ειλικρινά δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Αλλά επειδή μπορεί να μην ξέρεις ποια είναι η αντίστοιχη Monty Python σκηνή – στην οποία περίπτωση να πας να δεις το Monty Python and the Holy Grail και να αφήσεις το death metal – θα γράψω πέντε λόγια παραπάνω. Πέντε λόγια όμως, ε;
Οι AmongRuins που λέτε σύντροφοι ξεκίνησαν σαν side project από μέλη των Bare Infinity και πήραν status full-time μπάντας το 2011. Στο ντεμπούτο τους το οποίο και σας παρουσιάζουμε εδώ, ακούμε μοντέρνο και τεχνικό – μην πάει το μυαλό σας σε βιρτουόζικες αηδίες – death metal το οποίο εξαπολύει μια πολύ συγκεκριμένη επίθεση, πραγματικά από το χτες στο σήμερα. Από τη μία οι σπαστοί ρυθμοί και οι στρατηγικά τοποθετημένες μελωδιούλες – όχι, όχι, δεν παίζουν “μελωδικό death metal”, ηρεμήστε – παραπέμπουν στο core κομμάτι της όλης φάσης και γενικά στο παρόν του ιδιώματος, ενώ τα ισοπεδωτικά blastbeats και τα βορβορώδη φωνητικά είναι όσο εμφατικά death metal θα θέλατε να είναι. Ακούστε τον τρόμο που σέρνεται στο “He Who Brings Pestilence” και στο “Rape On The Altar Of Butchery” να σπάει από εμβόλιμα breakdowns, και στα καπάκια να μπαίνει με απόλυτη φυσικότητα το “Wretched Soul”, ένα από τα πιο μελωδικά κομμάτια του δίσκου. Πείσαμε για την ισορροπία; Πάμε παρακάτω.
Όσο και να σιχαίνομαι τα cliché, εδώ θα μπω στον πειρασμό να χρησιμοποιήσω ένα: Οι AmongRuins δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά σίγουρα αυτό που κάνουν το κάνουν πάρα πολύ καλά. Οι παίχτες είναι πρώτης κατηγορίας, τα brutal κινούνται πανεύκολα από το σκισμένο στο μπάσο και τα κομμάτια ρέουν πραγματικά αβίαστα. Βασικά αυτό είναι και το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτού του δίσκου: Όλα φαίνονται να έχουν βγει τόσο μα τόσο φυσικά, που σε κάνει ώρες – ώρες να απορείς, ειδικά άμα σκεφτείς που έπαιζαν πριν τα τρία από τα τέσσερα μέλη της μπάντας – οι Bare Infinity για να μην αναρωτιέσαι έπαιζαν κάτι σαν Nightwish, full set με γυναικεία φωνητικά. Τελικά και του άντρα η καρδιά μια άβυσσος είναι…
Μωρέ είδατε που δεν χρειάζονταν πολλά; Λίγο να με αφήνατε και θα έπιανα να αναλύω τις μεγάλες καλλιτεχνικές στροφές σαν κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο, τι σας νοιάζει τώρα γιατί βγάλανε το “Host” οι Lost και που βρήκαν την όρεξη τα παλικάρια να κοπανάνε σαν παλαβοί για 40 λεπτά; Είπαμε, γουστάρεις Death Metal και Monty Pythons; Άκου τον δίσκο! Ά, και άμα τους πετύχεις πουθενά live τράβα και δες τους. Με ευχαριστείς μετά.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Φοβερός συνδυασμός κλασσικού death με πιο σύγχρονα, core πραγματάκια…
The Bad : …ο οποίος συνδυασμός ίσως χαλάσει κάποιους “πιουρίστες”.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]