Eίχε παλιόκαιρο τη μέρα που γνώρισα τους 10 Code με αφορμή το live τους στο stage του Silver Dollar και αυτή η μέρα δεν ήταν άλλη από το Σάββατο που μας πέρασε. Και να σου πάλι η Μπερζόες στους δρόμους να πλατσουρίζει και να σου πάλι η ρημάδα η καθυστέρηση που της κόστισε άλλο ένα καλό performance… αλλά (!) δεν μασάμε, άκρη βγήκε και οφείλω να σας το αποδείξω.
Ανταπόκριση: Lexi Berzoes / Φωτογραφίες: Άγγελος Ευαγγελόπουλος
Ο θόρυβος και ο πανικός κυριαρχούν πάντα πριν ανοίξεις την πόρτα του Silver αλλά αυτή τη φορά το χάος είχε το αδιαχώρητο…Έχοντας ήδη ξεκινήσει το setlist τους – οι 10 Code– και έχοντας φτάσει κάπου στη μέση, προσπαθούσα σαν την τρελή να βρω μια γωνίτσα να πιω και γω τη μπύρα μου, ακούγοντας αυτήν την φρέσκια μπάντα από Αθήνα -support για τους δικούς μας Jane Doe- η οποία από τα πρώτα κιόλας ακούσματα με εντυπωσίασε. ΟK ομολογώ πως δεν θυμάμαι, ούτε ξέρω σε ποιο ακριβώς κομμάτι έσκασα μύτη, αλλά αναγνώρισα σίγουρα εκείνη τη μακρόσυρτη νότα από το ‘On my Way’. ‘Eδώ είμαστε’, σκέφτηκα. Ο χρόνος κύλησε πολύ γρήγορα με εμένα να ευχαριστιέμαι κομμάτια όπως το ‘Transmitter’, πρωτόγνωρα και προφανώς δείγματα από τον δίσκο που ‘μαγειρεύεται’ από τους 10 Code. Ανάμεσα στα τραγούδια του live, υπήρχαν 4, τα οποία μπορείτε να βρείτε στο ολοκαίνουριο EP τους, θα σας δώσουν μία άριστη πρώτη γεύση για τις ικανότητες και το γούστο τους στη μουσική. Ξέρω τι θα πείτε… καλές οι ηχογραφήσεις αλλά από ζωντανή εκτέλεση ; Κοίτα… η αλήθεια είναι ότι η χροιά του τραγουδιστή μου θύμιζε λίγο Dave Grohl… πόσο να χάρηκα όταν διαπίστωσα ότι είχα δίκιο! Όχι απλά είχα δίκιο αλλά με εντυπωσίασε το γεγονός ότι ακόμα και οι ψηλές νότες δεν έχαναν, δεν άκουσα ιδιαίτερα φάλτσα και γενικά πάντα όταν πηγαίνω σε ένα live με μπάντες που δεν έχω ξανακούσει, κρατάω ένα τοσοδούλι μικρούλι καλαθάκι. Ευχαριστώ τους 10 Code που με ανάγκασαν να πατήσω τα κεράσια που ξεχείλισαν από αυτό. Την επόμενη φορά που θα είναι στην πόλη σας, μην παραλείψετε να πάτε να τους ακούσετε. Λίγο καλό alternative/stoner, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Έρχεται λοιπόν και η στιγμή να λάμψουν οι headliners της βραδιάς, Jane Doe. Τα φώτα χαμηλώνουν και το γεμάτο Silver έχει επιτέλους απότομη ησυχία (ναι σε άκουσα εσένα που έβριζες όταν κόπηκε η μουσική!). Αυτό που μ’αρέσει σε κάθε ζωντανή εμφάνισή τους είναι ο χαρακτήρας που δίνουν και η σκηνική παρουσία που έχει πολύ μοναδικό χρώμα και άποψη. Οι Jane Doe είναι μία μπάντα που δεν προβάλλει τους μουσικούς της αλλά την ίδια τη μουσική και αυτό θα το καταλάβεις σίγουρα, εφόσον κάθε συναυλία τους φωτίζεται μόνο από μικρά στρόγγυλα φωτάκια, φακούς ή special οπτικά εφέ (εκείνα τα laser που είχες δει στο Matrix και σε διάφορα ψυχεδελικά πάρτυ τα θυμάσαι ; Αυτά λοιπόν!). Φυσικά επειδή δεν μιλάμε για μια μπάντα που θες χάπια για να απολαύσεις, όλα τους τα οπτικά κολπάκια έπιασαν τόπο δημιουργώντας μία ειδυλλιακή ατμόσφαιρα που ταιριάζει ακριβώς στον moody rock ήχο τους (δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτό που γράφουν οι Jane Doe, ίσως να αξίζει να έχουν ένα δικό τους genre εφόσον γράφουν μουσική εμπνευσμένη από ποιήματα, μεγάλους συγγραφείς και καλλιτέχνες… όπως και να το κάνεις, έχουν κάτι που δεν σου το προσφέρει η κάθε μπάντα).
Μιλώντας για ποιητές, δεν χρειάζεται να αναφέρω το γεγονός ότι έγινε χαμός με τα πρώτα γρατζουνίσματα κιθάρας,που μας προϊδέασαν όλους για το mega hit που επρόκειτο να ακούσουμε, το οποίο δεν ήταν άλλο από το ‘All the Poets are Dead’. Εγώ σίγουρα γούσταρα και το ‘My Closest Enemies’ αλλά το αστείο ήταν ότι με το που ήρθε η ώρα να παρουσιάσουν το καινούριο τους ‘This Pain is Real’, όλη η αίθουσα σώπασε και πάλι… εκκλησία… σεβασμός από fans και φίλους…μπράβο. Αυτό σημαίνει αφοσίωση. Σε γενικό κανόνα, ο Πρόδρομος νομίζω τα’δωσε όλα, εφόσον μαζεύαμε ό,τι γυαλικό υπήρχε μπροστά από το stage ώστε να μη σπάσει -από την ενέργεια; Από τις ακραίες ψηλές του; Θα σας γελάσω. Να επισημάνω επίσης ότι επιτέλους άκουσα νορμάλ μπάσο και κιθάρες χωρίς εκείνα τα παλιά καλά τριξίματα και βουητά; Χωρίς εκείνους τους γλυκύτατους μικροφωνισμούς που δε θα μου λέιψουν καθόλου; Παίδες, είναι γεγονός… το Silver Dollar απέκτησε καλό και αξιοπρεπή ήχο.
Συνοψίζοντας (γιατί μου πήρε ήδη πολύ ώρα να το κάνω) έχω να σας δώσω μία συμβουλή : μην απαξιώνετε τα μικρά stage ακριβώς επειδή περνάνε από αυτά ονόματα και παιδιά της διπλανής πόρτας, που αύριο-μεθαύριο μπορεί να σας ‘αναγκάσουν’ να αγοράσετε εισητήριο, για να τους δείτε live σε κάποιο φεστιβάλ. Rock on μωρέ και be original!