Κυρίες και κύριοι, ιδού οι Sleepstream, μία καθαρά ατμοσφαιρική post-rock μπάντα από την Θεσσαλονίκη που κινείται κάπου ανάμεσα στη θεωρία του χάους και το φτερούγισμα μιας πεταλούδας.
Έχοντας λάβει δείγμα του δίσκου τους ‘They Flew In The Censored Skies’ -ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στις αρχές του επόμενου μήνα- και γνωρίζοντας ήδη ότι είναι μία ανερχόμενη μπάντα, αναρωτήθηκα για το πόσο μπορεί να με εκπλήξει η δουλειά τους, όντας ψάρακας σ’αυτό το είδος μουσικής. Η απορία μου έγινε καπνός μετά από τα πρώτα κιόλας λεπτά ακρόασης.
Disclaimer : πολύ πιθανότατα να ανεβάσω αρκετά τις προσδοκίες σας σε σχέση με αυτόν τον δίσκο, γιατί προφανώς ένα τέτοιο είδος μουσικής ξυπνά τον ποιητή μέσα σου (τον ποιον;) και σε βάζει σε μία λογική κριτικού τέχνης -ξέρετε σαν αυτή της κριτικής ενός πίνακα που κρατάς απόσταση από το έργο για να ξύσεις το κεφάλι σου και να πασπατεύσεις το μούσι σου- αλλά στην προκειμένη, εφόσον υπάρχει πλήρης απουσία φωνητικών, τα περιθώρια φαντασίας ανοίγουν σε μεγάλο βαθμό, ενώ η ρομαντική χροιά είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Σε όσους ακουστώ υπερβολική, παρακαλώ συγχωρέστε με.
‘Pre-Flight’ το intro του δίσκου, το οποίο σε σχέση με το artwork σε κάνει να σκέφτεσαι ‘Ώρα να πετάξω’; Ο χαρακτηριστικός ήχος του ticking time είναι ένα πολύ ομαλό και όμορφο πρελούδιο για το ‘The Sail of Mary Celeste’, το οποίο είναι ένα μικρό αριστούργημα. Σε γενικές γραμμές, το άλμπουμ είναι διάσπαρτο με ενδιαφέροντα παιχνίδια εναλλαγών. Το απαλό βιολί ακολουθείται από σκληρή κιθάρα, η οποία στη συνέχεια θα μεταμορφωθεί σε ένα μελωδικό τσέλο, το οποίο με τη σειρά του θα δώσει τη θέση του σε ένα σόλο κιθάρας.
Η αμαρτία μου : κάθε φορά που γράφω review για ελληνική μπάντα και επρόκειτο να ακούσω το album, παίρνω αγκαλιά ένα μικρό καλαθάκι. Κατα βάσιν, μετά την ακρόαση το καλάθι εκτοξεύεται από τα χέρια μου, γεγονός το οποίο με χαροποιεί κάθε φορά. Οι Sleepstream φαίνεται να είναι μία μπάντα με μελετημένα κομμάτια, ιδεολογία και επαγγελματικό αποτέλεσμα. Κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό και έχει τον δικό του χαρακτήρα. Το ομώνυμο ‘They Flew in Censored Skies’, παίζει πάνω στην λογική που έχω προαναφέρει με τα foregroung/background switch και καταλήγει σε ένα δραματικό dark τελείωμα. Αυτήν είναι η μαγεία του δίσκου τους. Υπάρχει αρχή, μέση και τέλος ,με το απαραίτητο climax, ενώ ο ρυθμός στα κομμάτια τους αλλάζει αρκετές φορές χωρίς να καταφέρνει να γίνεται κουραστικός.
Αυτό που με κέρδισε σίγουρα ήταν το ‘Lucy’s Dream’s an Overdose’ -πόσα σχόλια να πνίγω για τον τίτλο…αλλά θα κάνω το reference στον σάλο του ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ των Beatles για να καταλάβετε τί εννοώ. Δεν έχω ιδέα τί εννοούσε ο ποιητής αλλά μου αρκεί και μόνο το παιχνίδι που έγινε στο μυαλό μου -I digress. Το συγκεκριμένο διαμαντάκι,είναι, κατ’ εμέ, το πιο θλιβερό τους δημιούργημα, στολισμένο με ένα ωραίο γύρισμα σκληρής κιθάρας, το οποίο καταλήγει σε ένα ισοπεδωτικό και σχεδόν εξαγνιστικό κορύφωμα.
Εν κατακλείδι, το ΄κύκνειο άσμα’ τους, ‘Cycle 24’ ολοκληρώνει δυνατά τον δίσκο, αφήνοντάς με με την εντύπωση πως τέτοια μουσική θα μπορούσε πολύ άνετα να πλαισιώνει την δραματική σκηνή μίας ταινίας και πιστεύω πως αν κλείσετε τα μάτια σας, θα συμφωνήσετε μαζί μου. Σίγουρα οι Sleepstream δεν είναι για όλες τις ώρες -προτείνω τις νυχτερινές ακροάσεις- αλλά πιστεύω πως ως ένα δείγμα ορχηστρικής μουσικής, πρέπει να εκτιμηθεί άσχετα με τα γούστα του καθενός.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Τα multistructured κομμάτια τους
The Bad : Δεν έχω το αντίτυπο στη συλλογή μου
Βαθμολογία: 4,5 / 5
[/stextbox]