Το μουσικό είδος dark ambient την τελευταία δεκαετία όλο και “ανθίζει”. Αποτελεί όμως ένα άνθος που μοιάζει περισσότερο σε γαϊδουράγκαθο, έχοντας την τάση να εμφανίζεται σε ανασκαμμένα ή διαταραγμένα εδάφη. Το πιο ενδιαφέρον παρακλάδι του dark ambient είναι το ritual dark ambient, το οποίο ναι μεν δρασκελίζει ανάμεσα στο Έρεβος και στις κρυφές μελωδίες του, αλλά στην θεματολογία των “ύμνων” αυτού του είδους κυριαρχεί το μυστικιστικό στοιχείο με κατισχυτικές ψαλμωδίες που φέρουν τον ακροατή σε ένα κλίμα μύησης.
Οι Raison D’etre είναι από τις μπάντες, οι οποίες -ήδη- από τις προηγούμενες δουλειές τους δεν μπορούν ούτε να αντιμετωπιστούν ούτε να σχολιαστούν ως μια “μέση” μπάντα του είδους καθώς έχουν ήδη προσφέρει πάρα πολλά και οι ακροατές τους περιμένουν ακόμα περισσότερα από αυτούς. Έχουν την ασύλληπτη δυνατότητα με την μουσική τους να δημιουργούν την αίσθηση μιας σκεπτικιστικής αβύσσου, στην οποία οι αισθήσεις κυριαρχούν και όχι μόνο κυριαρχούν αλλά ανάλογα με την στιγμή φθάνουν στο ζενίθ τους και ξαναγυρνούν και πάλι στο απόλυτο μηδέν! Χωρίς να μπορεί να διακρίνει κάποιος πνευματική διπολικότητα στην μουσική τους κατά την διάρκεια των δίσκων τους μας προσκαλούν σε έναν χορό ανάμεσα στην Σιωπή και στις Δονήσεις.
Με περίσσεια ανυπομονησία και υπό μορφή flac. ξεκίνησα την ακρόαση του “Mise en abyme” των Raison D’etre. Εκ πρώτης όψεως αυτό το οποίο παρατηρείται είναι η τοποθέτηση των τίτλων στο album: η κυριαρχία του “Α”, της κατάληξης “-os” αλλά και της λέξης “A-I-K-A” [μτφρ: χρόνος, στην Φιλανδική γλώσσα] που σχηματίζεται μπορεί να μην είναι τυχαία. Δομώντας το “κατάλληλο” κλίμα, λοιπόν, για την ακρόαση του album το πρώτο κομμάτι είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει… Μετά από 13 λεπτά πορείας στο ποτάμι του Κάτω Κόσμου, η Στυξ των Raison d’etre είχε αρχίσει να φαίνεται γνώριμη και πολύ πιο “ακυμάτιστη” από άλλες φορές… Μετά το “Abyssos” ακολουθεί το δεύτερο κομμάτι του δίσκου με τίτλο “Infernos”. Το “Infernos” μέχρι τα μισά λεπτά -και παραπάνω- του κομματιού αποτελούσε μια μακάρια αρμονία δονήσεων, ή οποία κατέληξε σε μελωδική αταξία. Προχωρώντας στα δύο τελευταία κομμάτια μπορούμε να διακρίνουμε και πάλι τις Γρηγοριανές ψαλμωδίες του Andersson, που χαρακτηρίζουν τους Raison d’etre αλλά εντέλει σίγουρα θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι πιο σύνθετο και δημιουργικό. Παρά το γεγονός ότι μελωδίες τέτοιου είδους πρέπει να είναι τρομακτικά απλοϊκές για να δημιουργήσουν το τελετουργικό κλίμα που αποσκοπούν εξ’ αρχής θα ήταν αγαστό να γίνει και ένα μικρό άλμα δημιουργικότητας και όχι “αναμάσημα”. Αναφέρομαι στα δύο τελευταία κομμάτια του δίσκου που παραδόξως ήταν και αυτά που μου άρεσαν περισσότερο (ίσως γιατί μου θύμησαν προηγούμενες ένδοξες δουλειές τους περισσότερο).
Υπήρξαν προηγούμενα album των Raison d’etre που το δέος που μου προκαλούσαν τα κομμάτια έφθανε το σημείο φόβου και ρίγους. Το “Mise en abyme” αποτελεί ένα ηδύ άκουσμα χωρίς όμως να φθάνει το μεγαλείο των προηγούμενων albums των Raison d’etre.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Το “Agraphos”, το τελευταίο κομμάτι του “Ουροβόρου” σχήματος που ονομάζεται “Mise en Abyme”.
The Bad: Σίγουρα δεν αποτελεί από τις πιο “δυνατές” δουλείες των Raison d’etre.
Βαθμολογία: 3/5
[/stextbox]