Το έχω γράψει αρκετές φορές πως τον τελευταίο καιρό ζούμε μεγάλες συναυλιακές στιγμές, από ονόματα που πριν λίγο καιρό μόνο στα όνειρα μας βλέπαμε! Η CTS έπραξε σωστά όταν ανακοίνωσε πως θα έφερνε τους Windhand, μιας και με τους 2 μέχρι τώρα δίσκους τους έχουν προκαλέσει όχι απλά μια αίσθηση στο χώρο αλλά στιγμές ευφορίας στους απανταχού φίλους του doom!
Aνταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Τα πάντα ξεκίνησαν στην ώρα τους όπως ακριβώς είχε ανακοινωθεί εκ των προτέρων και οι Stonenrow φάνηκαν αντάξιοι της βραδιάς! Το τρίο από την Αθήνα είναι από τις πιο ‘άρρωστες’ μπάντες καθώς οι sludge/drone ρυθμοί τους δεν σε αφήνουν ασυγκίνητο! Αν ποτέ οι Khanate, οι Burning Witch και οι Iron Monkey είχαν συνευρεθεί ερωτικά τότε οι Stonenrow θα ήταν το αποτέλεσμα αυτής της συνεύρεσης! 45 αργά και βασανιστικά λεπτά κράτησε η εμφάνιση των Stonenrow με ήχο που έβρισκε στόχο και παρέλυε όποιον είχε την τύχη να βρίσκεται στο Six D.O.G.S.
Η ώρα όμως πέρναγε και είχε έρθει η σειρά των Windhand για να κατεδαφίσουν το μέρος! Η ιέρεια Dorthia Cottrell ανεβαίνει στη σκηνή συνοδευόμενη από τους αξιότιμου κυρίους Ryan Wolfe στα τύμπανα που όσο μπόι του λείπει το αναπληρώνει με το εκπληκτικό του παίξιμο, τους κυρίους Garrett Morris και Asechiah Bogdan στις κιθάρες που εξαπολύουν τα riffs τους χωρίς να τους ενδιαφέρει τίποτα και κανένας και τελευταίο άφησα στο μπάσο τον Parker Chandler όχι γιατί υπολείπεται των άλλων, αλλά γιατί αποτελεί την ήρεμη δύναμη της μπάντας!
Οτιδήποτε και να γράψεις για μια τέτοια εμφάνιση φαντάζει πολύ λίγο, καθώς βιώσαμε μια doom metal μυσταγωγία, όπου όλοι μείναμε άναυδοι! Οι Windhand είναι καλύτεροι ζωντανά, βασικά να το γράψω καλύτερα τα τραγούδια των Windhand ακούγονται πολύ καλύτερα ζωντανά απ’ ότι στο studio! To ‘Οrchard’ που άνοιξε τη βραδιά ήταν απλά συγκλονιστικό να το ακούς αλλά και να το ζεις συνάμα.
Ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα δεν στάθηκε ικανό να μας κάνει να αποσυντονίστουμε! Το συγκρότημα αποδίδει τα μέγιστα στη σκηνή, η οποία φαντάζει πολύ μικρή για να τους χωρέσει και αριθμητικά, αλλά πολύ περισσότερο καλλιτεχνικά! Ο ήχος, εάν εξαιρέσουμε το προαναφερθέν πρόβλημα είναι απολαυστικός και βοηθάει να αποδοθεί σωστά το doom metal των Windhand!
Στις 12 δυστυχώς όλα σώπασαν, αφού πρώτα οι Windhand μας φιλοδώρησαν με ένα encore που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό και με ένα σβέρκο σμπαραλιασμένο από το headbanging.
Τέτοιες εμφανίσεις χαίρεσαι να τις παρακολουθείς και να θέλεις να μη τελειώνουν ποτέ!