Πρόσφατα, μέσω συζητήσεων, έμαθα πως οι Demon Eye -μια μπάντα που αγνοούσα την ύπαρξη της εώς τώρα- έβγαλαν καινούριο δίσκο. Ο δίσκος τιτλοφορείται “Leave the Light”. Με ένα αρκετά εξελιγμένο 80’s εξώφυλλο να με προϊδεάζει -καλώς ή κακώς- για το περιεχόμενο του δίσκου, ξεκίνησα την ακρόαση του.
Δεν είναι και νέο ότι ένα κύμα από μπάντες τις εποχής μας μιμούνται τις μπάντες-μεγαθήρια των δεκαετιών 1970 και 1980 αποσκοπώντας στην σίγουρη επιτυχία. Με ένα αρκετά κορεσμένο μοτίβο, το οποίο αποτελείται από riffs, που ομοιάζουν στα κλασικά catchy riffs εκείνης της εποχής, οι Demon Eye συνδυάζουν Black Sabbath με την εποχή του “In Rock” (?) των Deep Purple – ιδιαίτερα στο κομμάτι των drums. Και όμως ο τραγουδιστής τους, Erik Sugg, είναι αυτός, που πάνω σε αυτή την επαναλαμβανόμενη μουσική γραμμή έρχεται να προσθέσει αρκετά καλά φωνητικά και πάλι με μια χροιά από albums του 1985 αλλά και στοιχεία proto doom μουσικής.
Είναι αλήθεια πως το συγκεκριμένο album δεν σε κερδίζει από την αρχή, από το δεύτερο κομμάτι (“Shades of Black”) και μετά όμως αρχίζει και “ζεσταίνεται” το κλίμα. Αυτό που παρατηρείται σε κάθε κομμάτι τους είναι ότι η δυναμική των φωνητικών και της μουσικής θα ταλαντεύονται χωρίς να ισορροπούν, σε πολλά σημεία. Το “Hecate”, που αποτελεί και το πρώτο κομμάτι του δίσκου μας προδιαθέτει για ένα πιο “heavy” album, μια “διάθεση” που ποικίλει σε κάθε κομμάτι του δίσκου. Από κομμάτια με επιρροές που θυμίζουν μέχρι και Accept μεταπηδούν σε ρυθμούς μιας δεκαετίας πίσω! Παρ’ όλα αυτά αξιοθαύμαστο είναι, ότι παρ’ όλες τις επιρροές τους αλλά και την θεματολογία των τραγουδιών τους οι Demon Eye μπόρεσαν να αναβιώσουν έναν ήχο που μπορεί μεν να έχει το ίδιο υπόβαθρο με μπάντες copycats της εποχής τους αλλά είναι πολύ μα πολύ πιο διαφορετικός. Τα highlights όλου του album είναι φυσικά οι κιθάρες των Sugg και Burlison, που πραγματικά -μετά τα φωνητικά- ολοκληρώνουν τον δίσκο. Η σύνθεση των κομματιών φαίνεται γνωστή αλλά είναι αρκετά καλά εκτελεσμένη και το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικά δομημένο. Το παράδοξο είναι, ότι ενώ άκουσα τον δίσκο σε mp3 μου θύμισε ήχο βινυλίου δίνοντας του την “old school” απόχρωση, που -λογικά- θέλουν να πετύχουν και οι ίδιοι οι Demon Eye. Καθώς τα κομμάτια προχωρούν εκπλήσσομαι με την ποικιλία της μουσικής των Demon Eye και το πως έχουν συνδυάσει τόσα πράγματα τόσο δυναμικά σε ένα δίσκο. Το κομμάτι “Devil Knows the Truth” με άφησε άναυδη και έμεινε στο μυαλό μου για την υπόλοιπη μέρα. Από εκείνο το κομμάτι και μετά ο δίσκος άλλαξε τελείως πορεία και εξελίχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό από τα αρχικά κομμάτια γυρίζοντας την μελωδία σε περισσότερο groov-άρισμα φθάνοντας ξανά στο “From Beyond”, που σαν μια κυκλική μουσική αρμονία με ξαναγύρισε στο κλασικό “Heavy” κλίμα της αρχής του δίσκου.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Solάκια early Iron Maiden; Riffs που θυμίζουν ένα αμάλγαμα Black Sabbath και Pentagram; Φωνητικά που μοιάζουν σαν να βγήκαν από το 1970; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι οι Demon Eye. “Συμπαθέστατος” δίσκος και extra πόντοι διότι παρ’ όλη την αμφιλεγόμενα κορεσμένη ακουστική εικόνα της μπάντας μπορούν και ξεχωρίζουν.
The Bad: Τα φωνητικά θα μπορούσαν να είναι ολίγον πιο “δυναμικά” αν και αυτό θα χαλούσε όλη την “old school” ατμόσφαιρα του δίσκου, που σχεδόν θυμίζει ακρόαση από βινύλιο.
Βαθμολογία: 3,5/5
[/stextbox]