“Vigorous And Liberating Death” τιτλοφορείται το καινούριο album των Impaled Nazarene με 13 κομμάτια, τα οποία κυριολεκτικά από το πρώτο δευτερόλεπτο σε βάζουν βίαια στο κλίμα του δίσκου. Από τα τέλη του 1990 οι Impaled Nazarene μας προσφέρουν απλόχερα αρκετά καλά κομμάτια και τώρα μπόρεσαν και μας προσέφεραν ένα ολοκληρωμένο αποκαλυπτικό album. Με τόση δουλειά στο οπλοστάσιο τους είναι πασιφανές πια που αποσκοπούν και σε τί ηχοτόπια κινούνται. Με απόλυτη αποφασιστικότητα, βία και δύναμη προσφέρουν το “”Vigorous And Liberating Death” στο ανυπόμονο κοινό τους.
Ο συγκεκριμένος δίσκος έχει σκοπό να “φυτέψει” κάθε γραμμή των κομματιών που περιλαμβάνει στο υποσυνείδητο του ακροατή του για τα καλά. Χωρίς πολλά πολλά, μέσα σε 2-3 λεπτά του κάθε τραγουδιού καταφέρνουν να εξιτάρουν τον ακροατή χωρίς να τον κουράσουν. Ο ήχος τους θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με το εξώφυλλο του δίσκου: μια δαιμονική παρουσία που μέσα στην ίδια τους την φυλακή “δένει” με φλόγες, οτιδήποτε ζωντανό. Απεικονισμένο αρκετά ζωντανά αλλά όχι τόσο ώστε να την βγάζει από την σφαίρα της φαντασίας. Παρ’ όλα αυτά ενώ ο ήχος κλίνει να είναι old school οι ίδιοι παραμένουν πιστοί σε κάποια πολυαγαπημένα στάνταρ, όπως είναι η καθαρή γραμμή μπάσου – σε κάποια σημεία.
Εκτός αυτών το album “περιτριγυρίζεται” από μια θεατρική ατμόσφαιρα, η οποία ξεκινά από τη σχεδόν κολασμένη κραυγή στην αρχή του album μέχρι και τον κλασικό γέλωτα στο “Apocalypse Principle”. Με μια ποικιλία θεμάτων και το intro του “Drink Consultation” να μου θυμίζει μια παρ’ όλιγον επιλογική αρχή για Viking/Punk Αμερικάνικο μεθυσοσυγκρότημα. Δεν με χάλασε μεμονωμένα αλλά με ξένισε ολίγον, διότι δεν άλλαζε μόνο -ολοκληρωτικά- η θεματολογία αλλα και ο ήχος τους. Ευτυχώς η ατμόσφαιρα και κυριότερα ο ήχος επαρέρχεται σε μια συνοχή με τα προηγούμενα κομμάτια στο “Dystopia A.S” και έρχεται να “δέσει” με το ολιγόλεπτο αλλά σεισμικό “Sananvapaus”. Τελειώνοντας ηχεί -ίσως- το καλύτερο κομμάτι του δίσκου το “Hostis Humani Generis”. Προειδοποιώντας για το δυναμικότατο 3λεπτο, που ακολουθεί ξεκινούν με ένα περισσότερο “χαμηλό” intro και όταν έρθει η στιγμή βγάζουν και πάλι τα όπλα τους και για λίγα λεπτά χτυπούν ανελέητα τις αισθήσεις του ακροατή τους με μια παύση από κάποιο λεπτό και μετά, η οποία ακολουθείται από την αντίστοιχη αγωνιώδη κραυγή του frontman τους. Το τελευταίο κομμάτι με μια σχεδόν λογοτεχνική ροη από την σιωπή στην αποκάλυψη κλείνει εξαιρετικά τον δίσκο αφήνοντας στον ακροατή μια αίσθηση ότι οι μυείς του μυαλού του έχουν υποστεί μια δραστικότατη πίεση.
Στο μεταίχμιο μεταξύ των “ταμπελών”, που χαρακτηρίζουν μπάντες σαν τους Impaled Nazarene έρχονται και ποδοπατούν τα πάντα με το “Vigorous and Liberating Death” κάνοντας μια νέα αρχή για πολλά.
[stextbox id=”black”]Συνοψίζοντας…!
The Good: Αρκετά δυναμικός δίσκος και από τα καλά “υλικά” που έχουμε ακούσει από τους Impaled Nazarene.
The Bad: Κλασικό αλλά πάντα επαναλαμβανόμενο: Όσο προχωράει ο δίσκος ίσως κάποιοι καταλάβουν ότι πολλά πράγματα επαναλαμβάνονται και κάνουν ολίγον κουραστικό τον δίσκο.
Βαθμολογία: 3,5/5[/stextbox]