Toth… Όταν είδα το όνομα του Αιγύπτιου αυτού θεού σε μια τυχαία μπάντα στο Youtube μου ήρθαν άπειρες εικόνες στο μυαλό. Χωρίς να ακούσω καν την μουσική σκέψεις κατέκλησαν το μυαλό μου και περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου. Ο Ιεροφάντης και “κρυφή” θεότητα του Αιγυπτιακού πάνθεου. Μετά από κάποια έρευνα έμαθα λίγα πράγματα γι’αυτή την μπάντα και -για όσους ξέρουν- είναι ένα doom/post-metal project του keyboard-ίστα των “ερεβόπνευστων” Huata. Με το που ξεκίνησε το album μπορώ να πω, ότι χωρίς να ξέρω το ύφος τους είχα προϊδεαστεί για το τι μπορεί να είναι…Τα προλογικά κομμάτια του κάθε κομματιού, τα οποία ονομάζονται “From Toth” Ι,ΙΙ και III αλλά και το “Bellowing of the King” αντίστοιχα συνοδεύουν εξαιρετικά τα κομμάτια του album.
Με μια σχεδόν τελετουργική διάθεση και με τα ακροδάχτυλα σου να παγώνουν από τις μελωδίες των Toth στο δεύτερο και ολοκληρωμένο -πρώτο- κομμάτι διακρίνονται πολλές περισσότερες post metal επιρροές από ISIS και οι ίδιοι σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου μουσικά κινούνται πολύ πιο απλά και χρησιμοποιούν ελαφρές απλοϊκές και καθαρές μελωδίες. Το δεύτερο και τρίτο στη σειρά προλογικό κομμάτι “From Toth II” αφήνει μια ψυχρή μελωδία για να μας προετοιμάσει για το διαμάντι του δίσκου με τον τίτλο “Tears of Time”. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι και αυτό, που με ώθησε να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο και να τον λατρέψω. Βαρύ σαν σίδερο και με φωνητικά σχεδόν παρανοϊκά…
Με ένα θαυμάσιο πάθος στα φωνητικά και στις κιθάρες οι Toth καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια εισαγωγή, που κεντρίζει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον του ακροατή και ελπίζω να συνεχίσουν έτσι. Ο δίσκος κλείνει πολύ γρήγορα μετά από το “Tears of Time” και με αφήνει ναι μεν ευχαριστημένη με αυτό, που άκουσα αλλά και απογοητευμένη, που δεν υπήρχαν τουλάχιστον άλλα 2 ολοκληρωμένα κομμάτια. Έχουν αρκετές προοπτικές και ακολουθώντας την συγκεκριμένη μουσική ατραπό είμαι σίγουρη ότι με την κατάλληλη έμπνευση θα προσφέρουν πολλά περισσότερα. Όσο αφορά την παραγωγή και τον ήχο έμεινα αρκετά ευχαριστημένη, καθώς όλα τα όργανα ξεχώριζαν και το πιο βασικό: τα φωνητικά δεν μπλέκονταν με τα υπόλοιπα όργανα αλλά έπεφταν ομαλά και αρμονικά το ένα πάνω στο άλλο.
[stextbox id=”black”]Συνοψίζοντας…!
The Good: “Tears of Time”
The Bad: Θα μπορούσαν σίγουρα να προσφέρουν πολλά περισσότερα και να προσθέσουν και άλλα ολοκληρωμένα κομμάτια στον συγκεκριμένο δίσκο.
Βαθμολογία: 3,5/5[/stextbox]