Μια πρώτη ακρόαση του δίσκου, σου αφήνει μία γεύση ψυχεδέλειας, μπλουζοροκιάς και κάτι από 70’s – κάτι από τα παλιά τέλος πάντων. ͘ Αν δεις και το εξώφυλλο με τους ιδιαίτερους χρωματισμούς και την ποικιλία σχεδίων, θα καταλάβεις. Στη δεύτερη ακρόαση θα δώσεις μεγαλύτερη έμφαση στα solos του Parker Giggs, όπως επίσης και στην προσεγμένη δουλειά που έχει γίνει από τον Marrone στα drums – θα χτυπηθείς σε κάθε περίπτωση ή θα σολάρεις με μία φαντασική κιθάρα.
Τέταρτος στην ουσία δίσκος για τους εξ Αϊόβας ορμώμενους Radio Moscow, λοιπόν, οι οποίοι συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο ηχητικά. Γοητευτικές εξαιρέσεις τα κομμάτια “Sweet lil’ thing” και “Stinging”, που με τον ακουστικό και ήρεμο τόνο τους παίζουν το ρόλο της «ανάπαυλας» μεταξύ των υπολοίπων. Γενικότερα, τα «δυνατά χαρτιά» του δίσκου μοιάζουν να είναι τα “Rancho Tehama Airport”, “Death of a Queen”, “Got the time” και “Before it burns”, που σου θυμίζουν κάτι τις από Jimi Hendrix Experience, Cream, ακόμα και από τους Led Zeppelin. Έχεις να κάνεις εν ολίγοις με έναν Giggs, ο οποίος δημιουργεί ένα αμάλγαμα ήχων περασμένων δεκαετιών που έρχεται να σμίξει με τη δική του μαεστρία. Τοιουτοτρόπως, τα αυτιά σου προσλαμβάνουν ένα όμορφο ηχητικά αποτέλεσμα είτε είσαι λάτρης τους, είτε τους ακούς για πρώτη φορά, που σε κάθε περίπτωση θα σε κάνει να θέλεις να δυναμώσεις την ένταση.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Αφενός τα κιθαριστικά solos που είναι εμφανώς επηρεασμένα από τον θρύλο Hendrix, αφετέρου το “Rancho Tehama Airport”. Κατ’ εμέ ξεχωρίζει.
The Bad: Η ομοιομορφία (αν όχι μονοτονία) στα κομμάτια και το ίδιο ηχητικό μοτίβο καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, έχει ως συνέπεια την έλλειψη αυτού που ονομάζουμε «κρεσέντο». Εντούτοις, οι Radio Moscow δε σε αποτρέπουν με το παίξιμό τους από το να τους ακούσεις και δεύτερη και τρίτη φορά.
Βαθμολογία: 4/5[/stextbox]