Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω πως το συντριπτικό ποσοστό στην επιτυχία είναι η δουλειά και το ταλέντο έπεται. Ωστόσο συγκεκριμένα στη περίπτωση των Blame the Trees, η δουλειά που γίνεται και το μεράκι που έχουν φαίνεται. Όποιος έχει παρακολουθήσει τα βήματα τους μπορεί να διαπιστώσει ότι εξελίσσονται και βελτιώνονται διαρκώς. Ακόμα και τώρα, μέχρι εσύ να διαβάσεις αυτό εδώ το κείμενο αυτοί θα χουν γίνει καλύτεροι.
Βέβαια αν κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω κατάλαβε ότι οι Blame the Trees δεν έχουν ταλέντο, κατάλαβε λάθος. Η μπάντα από την Αθήνα καταφέρνει να ανακατεύει τις ετερόκλητες (αλλά εκλεκτές) επιρροές της και δημιουργεί ένα αμάλγαμα ήχων που για να το περιγράψεις συνήθως χρησιμοποιείς όρους όπως trip-hop ή post-rock. Από την άλλη οι κιθάρες ίσως είναι πιο “γεμάτες” από τον trip-hop μέσο όρο ενώ και η ροπή των Blame the Trees να γράφουν “τραγούδια” εκεί που όλοι γράφουν κομμάτια, τους ξεχωρίζει από αυτό που λέμε post-rock σήμερα.
Ακούγοντας λοιπόν το ντεμπούτο τους album “Synapses” μετά τους κοινότυπους συσχετισμούς του τύπου Sneaker Pimps meets Tool ή Massive Attack meets God Is An Astronaut αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι τα παιδιά παίζουν κάτι δικό τους! Δεν είναι καινούργιο αλλά δεν είναι και παλιό! Άκου για παράδειγμα το “So You re Fighting”, που από την jazzy trip-hop ατμόσφαιρα με τη Ναταλία να κεντάει, περνάει σε μια post (;) γέφυρα, σκάει ένα σχεδόν metal riff και ολοκληρώνεται σαν να είναι βγαλμένο μέσα από το “How To Measure A Planet” των the Gathering. Βασικά εδώ που το σκέφτομαι το μίξερ των ήχων που παρουσιάζουν οι Blame the Trees μου φέρνει στο νου την αγαπημένη για μένα περίοδο των Ολλανδών prog rockers, τότε που έβγαζαν δίσκος όπως το προαναφερθέν “How to…” ή το κομψοτέχνημα “Souvenirs”. Δεν ξέρω αν τα παιδιά έχουν τους Gathering στην λίστα με τις επιρροές τους αλλά σε σημεία όπως το τελείωμα του “So You re Fighting” ή το “Between the Lies”, όπου δένονται όμορφα, ευφυείς κιθάρες, περίτεχνα τύμπανα και υπέροχα φωνητικά σαν αυτά της Ναταλίας, με παραπέμπουν κατευθείαν στους Ολλανδούς.
Η φωνή της Ναταλίας όμως δεν μοιάζει με αυτήν της Anneke. Γενικά ο τρόπος που τραγουδάει θυμίζει διάφορες από τις πιο σημαντικές φωνές, όπως την Anneke Van Giersbergen ή την Beth Gibbons των Portishead, αλλά ταυτόχρονα η φωνή της δεν μοιάζει με κάποια άλλη. Το ότι βέβαια αναφέρομαι σε 2 από τις σημαντικότερες φωνές των τελευταίων δεκαετιών σε μια κριτική για ένα ντεμπούτο album, είναι προφανώς τεράστια τιμή για την κυρία πίσω από το μικρόφωνο.
Οι Blame the Trees δεν μένουν εκεί όμως. Δεν επαναπαύονται σε μια καλή φωνή. Γράφουν τραγούδια όπως είπα και προηγουμένως και δείχνουν μεγάλη οξυδέρκια στα παιξίματα τους. Δείχνουν το πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι σε κάθε ευκαιρία. Πότε με το drum n’ bass του “Consience”, πότε με το “τσιφτετέλι” του “Latency” κτλ. Άρτιο εκτελεστικά και με εξαιρετική παραγωγή που ίσως μόνο θα μπορούσε να τονίσει λίγο ακόμα τη διαφορά δυναμικής από τα πιο trippy σημεία στα ξεσπάσματα.
Μιλάμε για μια αυτοχρηματοδοτούμενη παραγωγή ενώ το συγκροτήμα έχει τυπώσει το υλικό σε μορφή cd σε μια πολύ προσεγμένη και καλαίσθητη συσκευασία από ανακυκλώσιμο χαρτί, προτάσοντας την d.i.y. λογική!
Πραγματικά εχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλό ντεμπούτο, από ένα σχήμα που μάλλον θα μας αποσχολήσει και πάλι σύντομα. Περιμένω το επόμενο βήμα τους και θα ήθελα να ακούσω πως θα ήταν αν έριχναν τους τόνους και το σκοτείνιαζαν λίγο ακόμα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Έξυπνα τεχνικά τύμπανα και πολύ καλά φωνητικά.
The Bad : Οι επιρροές του ήχου τους είναι καθαρά των προηγούμενων δεκαετιών και όχι από το σήμερα
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]