Δισκογραφική επιστροφή που την πήραμε είδηση ελάχιστοι! Και μιας και οι Ogre δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό καλό θα ήταν να πούμε λίγα λόγια για το συγκρότημα από το Raymond των Ηνωμένων Πολιτειών! Η συγκεκριμένη πόλη βρίσκεται κάπου στη πολιτεία της Ουάσινγκτον, τιμή της και καμάρι θα πρέπει να θεωρείται η συγκεκριμένη μπάντα μιας και στο διαδίκτυο δεν βρήκα και πολλά πράγματα για τη συγκεκριμένη πόλη!
Οι Ogre υπάρχουν από το 1999 και δισκογραφούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα με εξαιρετικά αποτελέσματα, οφείλω να ομολογήσω! Η τριάδα από το Raymond δεν απογοητεύει όποιον τολμήσει και τους ανακαλύψει! Αν ακούσετε κάποιον από τους δίσκους τους θα αντιλήφθείτε ευθύς εξ’αρχής την ποιότητα των Ogre!
Η μπάντα επιδίδεται σε doom/heavy rock μουσικές οι οποίες έχουν γίνει πολύ της μόδας τελευταία, βέβαια οι Ogre προϋπήρχαν από πολλούς και νεότερους συναδέλφους τους που απολαμβάνουν την όποια επιτυχία τον τελευταίο καιρό!
Το ‘The Last Neanderthal’ είναι ο τέταρτος δίσκος των Ogre και η ποιότητα που ποτέ δεν τους έλειψε υπάρχει και εδώ, όπως στο επηρεασμένο από την ελληνική μυθολογία και τεραστίων διαστάσεων ‘Son Of Sisyphus’!
Η εισαγωγή στο δίσκο με το instrumental ‘Shadow Earth’ σε πιάνει λιγάκι απροετοίμαστο, αλλά καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό κρύβεται στο ‘The Last Neanderthal’. Το ‘Nine Princes in Amber’ είναι το πραγματικό ξεκίνημα του δίσκου με το παλιοροκάδικό του ύφος. Η συνέχεια με το ‘Bad Trip’ γίνεται σε πιο doom metal μονοπάτια, ένα πραγματικά μεγάλο τραγούδι και όχι μόνο από χρονικής άποψης μα και μουσικών διαθέσεων που υπάρχουν μέσα στο κομμάτι!
Το ‘Soulless Woman’ εκτός του ότι μπορείς να το αφιερώσεις στην εκλεκτή της καρδιάς σου, είναι και ένας hardrockin’ ύμνος με το wah της κιθάρας να δίνει το ρυθμό! Το doom metal κάνει την εμφάνιση του ξανά στο ‘Warpath’ το οποίο στιχουργικά αναφέρεται σε μια φυλή ιθαγενών τους Abenaki και τη πόλεμο που είχαν με τους Άγγλους! Αυτά σε στιχουργικό επίπεδο γιατί σε μουσικό μιλάμε για μια σύνθεση από τις καλύτερες του δίσκου, μα και των Ogre γενικά! Το δεύτερο instrumental ονομάζεται ‘White Plume Mountain’ και λειτουργεί σαν ένα διάλειμμα ανάμεσα στο ‘Warpath’ και στο ‘The Hermit’, τον εντεκάλεπτο ύμνο που κλείνει το δίσκο!
Αν έστω για λιγάκι ασχοληθείτε με το ‘The Last Neanderthal’ θα ανακαλύψετε ένα συγκρότημα που τιμά τα ‘παντελόνια’ του!
[stextbox id=”black”] Συνοψίζοντας…!
The Good: 48 λεπτά εξαιρετικής ποιότητας doom/heavy rock!
The Bad: To ‘παιδικό’ εξώφυλλο!
Βαθμολογία: 4/5 [/stextbox]