Ξεκίνησαν μετά από μια τραγωδία,γνώρισαν τεράστια επιτυχία με τους πρώτους δίσκους τους και μαζί με τους Nirvana ηγήθηκαν μιας νέας μουσικής επανάστασης (μέχρι την πτώση της όπου αποφάσισαν να κρατήσουν χαμηλό προφίλ),είδαν το θάνατο μπροστά στα μάτια τους μετά την στο Roskilde το 2000 και σήμερα 23 χρόνια μετά κατάφεραν να επιβιώσουν και να βγουν δυνατότεροι από τις συμπληγάδες που παρουσιάστηκαν στη πορεία τους. Μια πορεία με σκαμπανεβάσματα,αξιόλογους δίσκους αλλά και μετριότητες όπως το προηγούμενο “Backspacer” που έδειχνε ότι η μπάντα άρχιζε σιγά-σιγά να χάνει την έμπνευση της…
Και ξαφνικά ο δέκατος δίσκος της, “Lightning Bolt” έρχεται για να μας αποδείξει το αντίθετο. “Getaway”, “Mind Your Manners” σε γρήγορο tempo,σχεδόν Punk (για το “Manners” έχω την υποψία ότι τους επηρέασε αρκετά η περσινή περιοδεία τους με X).Την πιο μελωδική πλευρά εκπροσωπούν το “Sirens” που είναι από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν δώσει οι Pearl Jam τα τελευταία 10 χρόνια,το ρυθμικό Infallible και το Yellow Moon που κουβαλάει μέσα του κάτι από την εποχή του Binaural.Το αργό και σκοτεινό “Pendulum” είναι επίσης μια ακόμα έκπληξη του δίσκου, δυνατό και πιασάρικο και το ομώνυμο κομμάτι του (θυμίζει Backspacer στα καλά του). Αδύναμα τα “Let The Records Play” και το “Sleeping By My Self” (το οποίο γνωρίσαμε αρχικά στο προπέρσινο Ukulele Songs του Vedder έστω και με διαφορετική μορφή), ενώ συμπαθητικό το κλείσιμο με το ακουστικό Future Days.
Κάτι που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι η μικρή έως ανύπαρκτη συμμετοχή του Cameron στη δημιουργία του δίσκου που σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους εδώ αρέσκεται περισσότερο στην εκτέλεση των κομματιών και καθόλου στη σύνθεση (μάλλον η συμμετοχή του στο reunion των Soundgarden είχε κάποιον αντίκτυπο) όπως ο Boom Gaspar σε ορισμένα κομμάτια που ακούγεται περισσότερο σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους που ήταν πιο διακριτικός. Στη καρέκλα του παραγωγού συναντάμε γι’ άλλη μια φορά τον Brendan O’Brien ο οποίος έχει βάλει την υπογραφή του στους περισσότερος δίσκους της μπάντας (και κάνει και πολύ καλή δουλειά επίσης).
Αν αυτό που περιμένατε ήταν ένα καινούργιο “Ten” η “Vs” τότε παίξατε και χάσατε. Κι αυτό γιατί οι Pearl Jam άλλωστε δεν είναι πια τα πεινασμένα για επιτυχία 25χρονα που σκαρφάλωναν σαν τον Spiderman στη κορυφή της σκηνής και κατέστρεφαν τα όργανα τους για να κερδίσουν τις εντυπώσεις,αλλά οι φτασμένοι πενηντάρηδες που αφού δοκιμάστηκαν από το αβυσσαλέο lifestyle του Rock n Roll και κατάφεραν να βγουν ζωντανοί απ’αυτό ωρίμασαν,γεύτηκαν τη μεγάλη επιτυχία και τώρα πια δεν έχουν ν’αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Σε αυτή τη περίπτωση αυτό που περιμένει κανείς είναι ένας δίσκος που τιμάει τ’όνομα της μπάντας και δείχνει τη θέση της στη σημερινή μουσική. Και ναι το “Lightning Bolt” είναι ένας τέτοιος δίσκος κι αν κρίνω απ’αυτό και από τις πρόσφατες εμφανίσεις τους (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η μπάντα ξεκίνησε την Αμερικάνικη της περιοδεία) οι Pearl Jam έχουν ακόμα πολλά να μας πουν.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Mind Your Manners,Sirens,Yellow Moon
The Bad: Η ανύπαρκτη συνεισφορά του Cameron στις συνθέσεις.
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]