Ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του είδους στην Ελλάδα, οι gothic–metallers SadDolls μιλάνε για πρώτη φορά στο Rockin‘ Athens και τον Yuri Bozgo.
Καλησπέρα Γιώργο! Καλώς ήρθες στο Rockin‘Athens! Για αρχή, πες μας λίγα λόγια για τους SadDolls. Πότε και πως φτιάχτηκε η μπάντα και τι είναι αυτό που παίζετε;
Καλησπέρα Yuri,σας ευχαριστούμε πολύ που μας παραχωρείτε αυτή τη συνέντευξη! Οι SadDolls δημιουργηθήκαν τον Σεπτέμβριο του 2006 κυρίως ως tribute band και μόνο για μια συναυλία, μετά όμως από τη θετική ανταπόκριση που είδαμε από το κοινό αποφασίσαμε να γράψουμε δικά μας κομμάτια, έτσι γεννήθηκε το E.P. “Dead In The Dollhouse” το 2007. Κινούμαστε δισκογραφικά από το 2009 με τους δίσκους “About Darkness” (2009), “Happy Deathday” (2012) και αυτή τη στιγμή ηχογραφούμε τον νέο μας δίσκο με τίτλο “Grave Party” που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 2014. Το είδος που παίζουμε αποτελείται από διάφορα είδη της metal μουσικής, καθώς και από πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία. Εμείς απλώς το αποκαλούμε darkwave metal.
Θες να μας πεις για το line–up της μπάντας; Ποιά μέλη είναι σταθερά από την αρχή;
Από τον αρχικό σχηματισμό της μπάντας οι μόνοι που έχουμε παραμείνει είμαι εγώ και ο Paul Evilrose στις κιθάρες. Όλα τα υπόλοιπα μέλη έχουν αλλάξει. Το τωρινό line up αποτελείται από τους: GB (Bass) J.Vitu (Guitars) και Dennis M. (Drums).
Ως μια goth metal μπάντα σίγουρα θα έχετε κάποιες σχετικές επιρροές. Μίλησε μας για αυτές και πες με ποιά από αυτές θα ονειρευόσουν μία συνεργασία;
Οι επιρροές μας είναι πάρα πολλές και πιστεύω πως ο κάθε δίσκος έχει επιρροές από συγκροτήματα που ακούς σε εκείνη την χρονική περίοδο, η τουλάχιστον ακούς περισσότερο. Το λέω αυτό, διότι όταν γράφαμε το “Happy Deathday”, είχαμε πολύ στα αυτιά μας τον Φινλανδικό ήχο, ήταν η εποχή που ήταν της «μόδας» το metalcore, όποτε βασίσαμε λίγο το songwriting μας επάνω σε τέτοια ειδή μουσικής, και έτσι επηρεάσαμε και τον ήχο του δίσκου. Τα ακούσματα μας όμως ήταν πάντα από καλλιτέχνες όπως: Deathstars, Rammstein, Blutengel, Diary Of Dreams, To/Die/For, The 69 Eyes, The Sisters Of Mercy, Dope Stars INC, In Flames, Moonspell, Paradise Lost και ΗΙΜ. Όσον αφόρα συνεργασίες (φαντάζομαι εννοείς δισκογραφικά) πάντα θέλαμε στα albums μας συνεργασίες με μελή των HIM, The 69 Eyes, Rammstein και Deathstars. Για την ώρα έχουμε κλείσει ήδη μια συνεργασία με Deathstars για τον νέο δίσκο.
Έχτε ήδη 5 video clip και όπως προανέφερες 2 studio albums. Εξήγησε μας για τα album αυτά, πότε βγήκαν και τι είναι το καθένα, καθώς και για τα video clips εάν θέλεις.
Όπως προανέφερα το πρώτο μας album είναι το “About Darkness” του 2009, που είχε τότε κυκλοφορήσει από τη Ελληνική Emotion Art σε όλη την Ευρώπη. Είναι ένα εντελώς πειραματικό δισκογραφικό βήμα. Περιέχει όλα τα κομμάτια που η μπάντα είχε γράψει από τις πρώτες της κιόλας μέρες, κομμάτια που δεν «κολλούσαν» απαραιτήτως μεταξύ τους, απλά θέλαμε να δούμε πως θα ακούγονται ηχογραφημένα. Τελικά μας έδωσαν το πρώτο μας δισκογραφικό συμβόλαιο, και τα πρώτα μας μεγάλα live καθώς εκείνη την περίοδο παίξαμε με τους Paradise Lost στο Gagarin 205 καθώς και με τους Γερμανούς Lacrimas Profundere και έπειτα ακολούθησαν κάποιες εμφανίσεις στην Ελληνική τηλεόραση. Από αυτόν τον πρώτο δίσκο κυκλοφορήσαμε 2 μουσικά βίντεο, το “Watch Me Crawl Behind” το 2009 και το 2010 κυκλοφορήσαμε το “Misery”.
Το 2012 κυκλοφορήσαμε τον δεύτερο μας δίσκο με τίτλο “Happy Deathday” που είναι και μέχρι τώρα η πιο «επιτυχημένη» μας δισκογραφική κίνηση. Κυκλοφόρησε από την Ιταλική Lunatic Asylum και περιείχε συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως: Roberth Karlsson (Scar Symmetry), Jape Peratalo (To/Die/For), Juska Salmimen (To/Die/For ex HIM), Morgan Lacroix (Mandragora Scream), Alex Flouros (Seduce The Heaven), John McRis (Anorimoi) και Sakis Darkface (WEB). Κατά την διάρκεια προώθησης αυτού του δίσκου συνεργαστήκαμε με την Silke Ily Sirnio (HIM Manager, PR At Nuclear Blast) η οποία ήταν η Manager μας για τη Γερμάνια με αποτέλεσμα να δώσουμε συνεντεύξεις σε περιοδικά όπως Metal Hammer (Italy,Germany), Rock Hard (Italy), Sonic Seducer (Germany), Zillo Magazine (Gemany), Orkus Magazine (Germany) με αποκορύφωμα την κυκλοφορία του πρώτου μας βίντεο με τίτλο “Bloodred” στο compilation CD του Sonic Seducer με τίτλο “Cold Hands Seduction Vol.128”.
Εκείνη τη χρονιά παίξαμε με τους Πορτογάλους Moonspell σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και για δεύτερη φορά με τους Γερμανούς Lacrimas Profundere στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2012. Η περίοδος του “Happy Deathday” τελείωσε με ένα πολύ καλό live στο οποίο είχαμε την τιμή να παίξουμε γνωστές επιτυχίες των ΗΙΜ από τον δεύτερο τους δίσκο με τίτλο “Razorblade Romance” παρέα με τον Juska Salminen (Zoltan Pluto) o οποίος ήταν ο «πληκτράς» των ΗΙΜ κατά την περίοδο 1999-2000. Από το album κυκλοφόρησαν τα videos: Bloodred (2011), Psychedelic Love (2012) και Criminal Of Love (2013).
Υπάρχει κάτι καινούργιο που ετοιμάζετε; Κάποιο album ίσως;
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ήδη στο Soundflakes studio με παραγωγό τον John McRis και ηχογραφούμε τον νέο μας δίσκο με τίτλο “Grave Party” που αναμένουμε να ολοκληρωθεί μέχρι τον Δεκέμβριο, και θα κυκλοφορήσει μέσα στον Απρίλιο, ενώ το πρώτο βίντεο με τίτλο “Lady Cry” θα κυκλοφορήσει ένα μήνα πριν.
Όπως ανέφερες παραπάνω, έχετε κάνει ήδη συνεργασίες με φτασμένους ξένους καλλιτέχνες καθώς και έχετε κάνει support στους Moonspell πέρυσι το Σεπτέμβρη και τους Paradise Lost πιό παλιά. Πες μας λίγα λόγια για αυτό.
Είχαμε την τιμή να «ανοίξουμε» για αυτούς τους καλλιτέχνες (δυο φόρες για Moonspell) και είναι πραγματικά από τις πιο «ακριβές» εμπειρίες που μπορεί να έχει ένα μικρό συγκρότημα. Το καλύτερο απ όλα όμως είναι να βλέπεις από κάτω τις χιλιάδες παρευρισκομένων να χορεύουν να χτυπιούνται και να γουστάρουν με την μουσική σου. Αυτό για μένα είναι άμεσα μια επιτυχία, διότι έχουν έρθει για να δουν τους εκάστοτε Paradise Lost, δεν έχουν όρεξη να δουν το support! Δεν έχουν έρθει για να δουν τα μικρά ονόματα που ανοίγουν, έχουν έρθει για τους headliners…
Έχετε προγραμματισμένα κάποια live ή κάποια περιοδεία αυτόν τον καιρό;
Για την ώρα το μόνο που έχουμε κλεισμένο είναι ένα μεγάλο Φεστιβάλ για τον Δεκέμβριο του 2013 στο Chemnitz της Γερμανίας, το Dark Storm Festival όπου θα εμφανιστούμε στο ίδιο stage με ονόματα όπως, VNV Nation, Blutengel, Mono INC, Agonoise, Cassandra Complex, Solar Fake, Gothminister κ.α.
Τι θεωρείς ότι χρειάζεται μία μπάντα για να ξεχωρίσει; Το κάνει πιο δύσκολο το ότι βρίσκεστε στην Ελλάδα;
Η Ελλάδα είναι το χειρότερο μέρος της Ευρώπης για να έχει κανείς συγκρότημα metal. Δεν υπάρχει κανένα μέλλον για ένα metal συγκρότημα σε αυτή τη χώρα, και όσοι πλέον είναι μελή ενός από αυτά, δεν έχουν τη απαραίτητη οικονομική βοήθεια και την απαραίτητη προβολή που χρειάζεται (όσο αξιόλογο και να είναι). Οπότε χάνετε το ενδιαφέρον από όλα τα μέλη και καταλήγουν, πολλοί σπουδαίοι μουσικοί εξ’ αυτών να παίζουν μπουζούκια στα εκάστοτε σκυλομάγαζα για να βγάλουν τα προς το ζην μόνο και μόνο γιατί «έτσι διασκεδάζει η Ελλάδα»…Μια μπάντα από την Ελλάδα για να ξεχωρίσει και να κάνει βήματα προς τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες πρέπει πολύ απλά να «πληρεί τις προδιαγραφές μιας Ευρωπαϊκής metal μπάντας», πράγμα πάρα πολύ δύσκολο για την χώρα μας για λόγους που προανέφερα. Εύχομαι αυτό να αλλάξει στο μέλλον, αλλά θαρρώ πως είναι δύσκολο ως ακατόρθωτο. Για τους ξένους ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε η χώρα του Ζορμπά…
Πως βλέπεις το μέλλον της Metal και goth σκηνής στην Ελλάδα;
Μαύρο ως ανύπαρκτο…
Και κάτι πιo φιλοσοφικό και άσχετο για το τέλος. Pop=popular. Δηλαδή μουσική η οποία γίνεται δημοφιλής. Στην Ελλάδα ό,τι αρχίζει και γίνεται πολύ γνωστό, έχουμε την νοοτροπία να το λέμε mainstream και να το “καταδικάζουμε”. Τι γνώμη έχεις για το γεγονός αυτό; Και τι θα απαντούσες σε έναν μελλοντικό φαν των SadDolls που μπορεί πει: “Εγώ ήξερα τους SadDolls από πριν γίνουν mainstream, τώρα ξεπουλήθηκαν και δεν μου αρέσουν”;
Το μυστικό στην επιτυχία ενός τραγουδιού είναι να το ενορχηστρώσεις έτσι ώστε να είναι pop ή όπως προτιμούμε να λέμε ενδομπαντικά “catchy”. Πράγμα υπερβολικά δύσκολο, και πίστεψε με…είναι πιο εύκολο μια μουσικάρα να κάτσει να παίξει «παπάδες» τύπου Dream Theater & Fates Warning, από το να κάτσει να γράψει ένα απλό κομμάτι “fa,sol,la” όλη τν ώρα, αλλά να το κάνει πραγματικά “hit”…Και στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τους SadDolls…
Δεν παίξαμε ποτέ «δύσκολη» μουσική, προσπαθούσαμε πάντα να γράφουμε hits μικρά σε διάρκεια, με μελωδικές γραμμές φωνής που σου «μένουν», απλούς στίχους, γενικότερα χρησιμοποιώντας δομές λογικής «radiosong». Οπότε γιατί να γυρίσει κάποιος να αποκαλέσει την μουσική μας pop, ή ξεπουλημένη, από τη στιγμή που δεν έχουμε δώσει σε κανέναν τη ψευδαίσθηση ότι παίζουμε prog…;
Γιώργο! Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου! Καλή επιτυχία σε ότι κάνετε και αναμένουμε νέα σας!
Εμείς σε ευχαριστούμε για αυτή τη συνέντευξη!